گدای محبت
آدم وقتی برسد به لب پرتگاهی که نگاهش خیره به پایین باشد و در دلش هوای پریدن ، دیگر کاری به این حرف ها ندارد ؛
مگر نمی گویند آدمی به امید زنده است ؟!
امید داشتم که وقتی دایی ! صدایش می کنم بتوانم به او اطمینان کنم و تمام حرف هام را با او بزنم ولو مرا از بدو تولد ندیده باشد ، ولو او را ندیده باشم ...
اما به خونی که میان رگ های من و مادر و برادر مادر در جریان بود ، ایمان داشتم ...
برای من دایی بودنش شکست
وقتی پس از هفت ماه فهمیدم
مدت ها قبل مرا شکسته بود !
غیرتش چگونه اجازه داد مرا که در آستانه ی سقوط بودم ، خرد کند ...
نفهمید ؟!
نفهمید منی را که از دخترش تنها پنج سال کوچکترم ؟!
نتوانست در خودش جای دهد حس مرا ؟!
اشک هایم را شنید
می دانست حالا ...
اما وقتی این روز ها می گویند چرا دختر ها تمایلشان به دوست پسر زیاد است ، مردم تعجب می کنند و دم از حیا می زنند !
آی تویی که همسری ، پدری ، دایی هستی ، برادر هستی ... !
تا بحال نشسته پای حرف های بی حیای محرمت ؟!
تا بحال اعتمادش را نگاه داشته ای ؟!
تا بحال فهمیده ای وقتی می گوید تنهایی می خواهد یعنی می خواهد به او اصرار کنی ؟!
جامعه ی ما یعنی نفهمیدن ها !
نفهمیدن همین بی حیا !
دوست پسر ، گرچه می داند تهش چیست
تهش اشک است
خیانت است
تهش ...
اما به او اعتماد می کند
چون آنقدر محتاج همین چند لحظه شنیدن و قربانش رفتن شده که دیگر برایش فرقی ندارد ...
درست به سان تشنه ای که نمی داند این آب ، آب چشمه است یا آب فاضلاب !
عطش دارد ...
عطش ..
عطش ...
عطش محبت ...
عطش لبخند ...
عطش ...
آی آن هایی که ادعای مذهبی بودن دارید
خواهر خواهر و برادر برادر راه انداخته اید ...
اگر واقعا مذهبی هستید ...
بگذریم ...
