نای بلند شدن ، نیست !
خسته شدم
دلم میخواد یه گوشیو که هی براش بگم و ببافم و ببافم و ببافم
ولی جز این پنجره ی مجازی و دوستایی که پیامکی هستند و اونم تو رو در واسی و تعارف کیو دارم ؟!
دلم میخواد بگم برای یکی
از همه ی دل مشغولیام
دلنگرانیام
دل تنگیام
بدون واهمه
بدون ترس
با اعتماد صد در صد ...
نه نود و نه و نه دهم درصد نه ، صد ِ صد
دلم میخواد برا یکی غر بزنم
برا یکی گریه کنم
یکی که براش مهم باشه
برا یکی جیغ بکشم و شادی کنم
برا یکی ...
اصن اون یکی بشه جزء وجود من ...
اونم برام بگه
بخنده ، شادی کنه ...
گریه کنه ، غصه بخوره ..
اصن بشیم برای هم ..
یکی که حتی اگه دعوامون شد ،
دو ساعت بعد من گل بگیرم برم پیشش بدون هیچ ترس و نگرانی
و بعدش ببینم اونم یه شاخه از گلی که من دوسش دارم و یه جعبه ی کادو پیچ شده دستشه ...
یکی که ...
این روزا فکر تنها زندگی کردن داره دیوانم میکنه
اون یکی شاید نشه گفت هرگز ! ولی سخت پیدا میشه
پس باید سعی کنم از آدمایی که درد من مایه ی خنده و تمسخرشونه
توهین میکنن ، اسم روم میزارن اذیتم میکنن
دور باشم
دور ِ دور ...
تنها زندگی کنم
بدون اینایی که بهشون میگم مثلا خانواده
شایدم
اصلا زندگی نکردن
به نفع همه ی ما باشه ...
سه تا گزینه هست
آخری ...
نمیدونم ...
نمیتونم
دیگه نمیتونم ..
آی اونی که از دور داری با خودت فکر می کنی باز کی بهش گفت بالا چشمت ابروئه ..
این روزا
دیگه به حرف دل ِ من تیکه تیکه نمیشه ...
خیلی داغون تر از اینام هست ...
که خیلی خیلی داغون ترت میکنه
خسته شدم
میفهمی ؟!
مثل اینکه از یه ساختمون شصت طبقه با سر پرتم کرده باشن پایین
خرد و خاکشیر شده ...
شکسته ی ِ شکسته
خستم ...
خسته
نای بلند شدن ندارم
ای خدا ....
یاسر امیری